1 Mart 2014 Cumartesi

Benden

            Şöyle bir fotoğraflara baktım bu akşam, dikkatimi çekti sekiz aydır tek başıma çekindiğim 3-5 fotoğrafı geçmemiş. Farkında bile değilim bu durumun. Her karede artık vücudumun bir parçasıymış gibi olan pinçomda benimle. Peki şikayetçi miyim bu durumdan değilim elbette. Aksine geleceğe bıraktığım her anımda o da olsun yanımda istiyorum. Her anını ölümsüzleştirmek en büyük görevlerimden biri artık.



           Oğluşuma kendim bakıyor olmanın tadı elbette ayrı. Büyümesine,her anına,her hareketine tanıklık ediyorum ,onu bir hamur gibi düşünürsek ona şekli ben veriyorum. Her şey çok güzel ama bu aralar pek bi düşkün bana. Hal böyleyken zor olan her şey daha da zorlaşıyor.Bütün gün tek başına çocuk bakmanın zorluğunu çocuğa bakmayan anlamaz. Sadece çocuk olsa belki ama yaşamsal ihtiyaçlarımızı karşılayabilmek için yemek yapmayı, evdeki bilumum işleri de göz önünde bulundurursak yük oldukça fazla. Bide üstüne bu aralar kuzey paçam da koala misali yaşıyorken ben ufaktan alarm vermeye başladım bile. 



         O zaman ben biraz kaçayım,şöyle bir deniz havasıyla doldurayım ciğerlerimi, beynimi tazeliyeyim, anne olmuş olmam anne sevgisine ihtiyacım olmadığı anlamına gelmez, hem zaten babamı da tavlada yenmeyi özledim, kardeşimle bi sinema yapıp gezelim,arkadaşlarımla 40 yıllık hatırı olan kahvemizi yudumlarken biriken dedikoduları da alayım. Kuzey yanıbaşımdayken bile özledim ben kuzeyi, kuzeyin içindekileri... Hem zaten kuzeyde yaşarken bile özleyenler var kuzeyi ;) 


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder